Categorie: Transformatie

Paasvuur

Ik ben opgegroeid in Twente en woon hier weer sinds het najaar van 2009. Het is hier goed gebruik om in de aanloop naar Pasen een grote berg takken op te bouwen en die met Pasen aan te steken. Als kind vond ik het spannend om ernaar te kijken.

Toen mensen in kleinere dorpsgemeenschappen leefden, was het vast een belangrijk collectief ritueel. Misschien werden de vuren toen aangestoken bij de lente-equinox, als de dag even lang is als de nacht en het daarna weer steeds langer licht is? Ik weet het eigenlijk niet. Dit grootse vuurritueel past heel goed bij het latere thema van Pasen (in de uitleg die het instituut kerk eraan heeft gegeven).

Vuur transformeert. Pasen draait ook om transformatie: de dood en vervolgens de wederopstanding in een andere staat van zijn. Je kunt dit zien als de fysieke dood, wanneer onze ziel ons fysieke lichaam definitief loslaat – zoals in de dood van Jezus. Je kunt dit ook zien als een doorlopend proces dat zich tijdens ons hele leven oneindig vaak voltrekt. We zijn ons er niet van bewust, maar doorlopend gaan er cellen in ons lichaam dood en worden er weer nieuwe cellen gevormd. Om de zoveel tijd zijn alle cellen in ons lichaam vervangen.

Je kunt dood en wedergeboorte ook figuurlijk zien. Als je kiest voor loslaten wat niet meer bij je past, dan sterft een deel van jouw identiteit-tot-dan-toe, en word je herboren met ruimte voor nieuwe ontwikkelingen. Voor mij is dat altijd weer een bevrijding.

Ooit heb ik als volwassene met mijn broer bij een Paasvuur staan kijken en heel bewust aangegeven dat alles in mij wat niet meer bij onze onderlinge relatie paste in het vuur opgenomen en getransformeerd mocht worden. Dat leverde toen een stevig proces op, waarbij we allebei een paar dagen intens moe waren. Het was een mooie stap in de ontvlechting van onze zielsenergieën – waar ik toen behoefte aan had. Ik had namelijk het gevoel dat hij niet lang meer in zijn meervoudig gehandicapte fysieke lichaam wilde leven, en wilde hem niet onnodig lang vasthouden vanuit mijn eigen angst om hem te ‘verliezen’.

Als ik nu een bepaald thema in mijn leven onderzoek en wil afronden – voor zover mogelijk op dat moment – dan schrijf ik alles op wat er in mijn beleving mee te maken heeft. Vervolgens verbrand ik het papier, met intentie en aandacht. Dat ruimt lekker op.

Een andere manier om tot zo’n afronding te komen, is het ontvangen of uitwisselen van een metamorfose-sessie. In dat geval geef ik voorafgaand aan de sessie mijn intentie aan, en dan laat ik de controle los …

Nick Cave – The Red Hand Files

De zanger / songwriter / dichter / kunstenaar Nick Cave heeft in 2018 een website opgezet waar mensen hem vragen kunnen stellen. Geregeld beantwoordt hij een of meer vragen in een brief. Je kunt de brieven op de website lezen of in direct in je mailbox ontvangen. Hij antwoordt met humor, compassie, liefde en veel gevoel voor taal.

Ik vind zijn brieven prachtige en goed doordachte juweeltjes. Sommige gaan over songteksten of over zijn favoriete gitaristen (#53). De meeste vragen die hij uitzoekt om te beantwoorden gaan echter niet over koetjes en kalfjes, en zijn brieven dus ook niet.

In brief #44 beschrijft hij hoe de dood van zijn tienerzoon (in 2015) hem tot op de grond afbrak en tegelijk een essentieel kenmerk bleek te zijn van zijn leven en van wie hij is:

“… something that both destroyed me and ultimately defined me […] something that eventually obliterates you, but also brings you back to life, transforming you into something beyond yourself.”

“… iets dat mij volledig verwoestte en mij tegelijk tot in de kern definieerde […] iets dat jou uiteindelijk wegvaagt, maar je ook weer tot leven brengt en transformeert in iets dat groter is dan jijzelf”)

In andere brieven beschrijft hij hoe hij omgaat met verlies, rouw of vergeving, of hoe de spirit van zijn overleden zoon hem helpt om vanuit de diepste krochten van de wanhoop weer tevoorschijn te komen (#74).

Nick Cave erkent ronduit hoe intens moeilijk het kan zijn om nare levenservaringen te behappen en hoe ondoenlijk het kan lijken. Hij beschrijft ook hoe hij toch probeert om al die ervaringen en emoties te transformeren in groeikracht. Dat is ook voor mij een levensdoel, en ik vind het bijzonder om te lezen hoe hij dat soort inzichten verwoordt.

www.theredhandfiles.com

Brief #58 gaat over mensen vergeven als ze iets gedaan hebben (als ze jou iets aangedaan hebben) waarvan je in eerste instantie denkt dat dat veel te erg is om te vergeven.

“Forgiveness can prevent us from becoming the living definition of the injury that has been inflicted upon us – from being consumed by anger, pain, resentment and bitterness.”

“Vergeving schenken kan voorkomen dat we de levende definitie worden van de verwonding die ons is aangedaan – kan voorkomen dat we worden verteerd door woede, pijn, wrok en verbittering.”

Nick Cave geeft een voorbeeld van iemand die erin slaagt om de moordenaar van haar kind te vergeven. Nog een prachtig citaat uit diezelfde brief:

“Forgiveness is an act of self-love where the malignacy you have endured can become the motivating force that helps enlarge the capacity of the heart.”

“Vergeving schenken is een daad van zelf-liefde waarin de kwaadwillendheid die je hebt verdragen, de motiverende kracht kan worden die helpt om de capaciteit van het hart te vergroten.”

Oftewel, in mijn woorden: al lijkt vergeven ondoenlijk omdat het in jouw ogen zo vreselijk slecht is wat de ander heeft gedaan, als je de (enorme) moeite doet om iemand tóch te vergeven, dan is dat een liefdevolle daad naar jezelf, waarin je de kwaadwillendheid van de ander transformeert in een drijfveer om de hoeveelheid liefde die je kunt behappen te vergroten.

Eat, pray, love (Elizabeth Gilbert, 2006)

Ik ben het boek “Eat, pray, love” van de Amerikaanse schrijfster Elizabeth Gilbert aan het (her)lezen. In het Nederlands is het uitgebracht onder de titel “Eten, bidden, beminnen”.

Je kunt het boek als een mooi en soms amusant reisverhaal lezen. Tegelijkertijd is het heel beschouwend. Elizabeth Gilbert beschrijft hoe ze zichzelf terugvindt en leert waarderen, nadat ze voor zichzelf heeft erkend dat haar leven er bepaald niet zo uitziet als ze echt diep van binnen zou willen.

Ze verblijft vier maanden in Rome om te genieten van de Italiaanse taal en het Italiaanse voedsel, vier maanden in een ashram in India om te bidden en contact te maken met God, en vier maanden op Bali om tijd door te brengen met een oude medicijnman en een nieuwe balans te vinden.

Drie mooie citaten uit de drie delen van het boek en een prachtige samenvatting.

Italië

“… the appreciation of pleasure can be an anchor of one’s humanity.”

Ik zou hetzelfde willen zeggen over het genieten van de schoonheid van bloemen, bladeren, bomen, bessen …

India

“God dwells within you, as you.”

Indonesië

“To lose balance sometimes for love is part of living a balanced life.”

Is dat zo? Ik vraag het me af. Het klinkt wel heel mooi.

Beschouwing aan het einde

[the Zen Buddhists believe that]

“an oak tree is brought into creation by two forces at the same time. Obviously, there is the acorn from which it all begins, the seed which holds all the promise and potential, which grows into the tree. Everybody can see that. But only a few can recognize that there is another force operating here as well – the future tree itself, whichs wants so badly to exist that it pulls the acorn into being, drawing the seedling forth with longing out of the void, guiding the evolution from nothingness to maturity. In this respect, say the Zens, it is the oak that creates the very acorn from which it was born.”

Dat is een interessant gezichtspunt. Het doet me denken aan wat Gaston Saint-Pierre in zijn workshops zei, namelijk dat het energieveld om een eikel of een kastanje al een hele boom laat zien. (Ik zal eens opzoeken waar dat ook weer vandaan komt. Wordt vervolgd …)

Wat brengt mij dat?

Waarom zou je metamorfose-sessies willen ontvangen?

Veel mensen leven hun leven zoals het komt, genieten wat van de leuke dingen, huilen om de niet-leuke dingen of kijken er niet al te veel naar, en verder kabbelt het allemaal wel voort. Als je dat fijn vindt, zou ik niet aan metamorfose-sessies beginnen.

Andere mensen hebben het gevoel dat ze tegenslag na tegenslag krijgen toebedeeld, dat ze overweldigd worden door het leven, machteloos zijn tegenover alles wat het brengt. Als je daar geen verandering in wilt brengen, zou ik niet aan metamorfose-sessies beginnen. Als je er van overtuigd bent dat hier geen verandering in te brengen is, zou ik wel aan metamorfose-sessies beginnen. Tenzij je liever die overtuiging wilt blijven koesteren natuurlijk.

Nog weer andere mensen hebben aangeleerd dat zij niet de moeite waard zijn, dat ze anderen veel moeten gunnen maar zelf geen recht hebben op nieuwe kansen. Als je het daar niet meer mee eens wilt zijn, zou ik op zoek gaan naar iemand die jou metamorfose-sessies kan geven.

Er zijn ook mensen die van groei en ontwikkeling houden, die het gevoel hebben dat er meer in zit, in het leven en in zichzelf. Mensen die best weten dat ze lang niet voluit leven en niet al hun mogelijkheden benutten, omdat ‘iets’ in henzelf in de weg zit. De metamorfosetechniek is een prachtig middel om dat ‘iets’ op te ruimen en het beste uit je zelf te halen.

De mens heeft een ongelooflijke transformatiekracht van binnen uit. Als je die kracht in jezelf wilt aanspreken, zou ik aan metamorfose-sessies beginnen.

Wat brengt je dat dan?

Meer van je eigen kracht, makkelijker omgaan met verander(en)de omstandigheden, makkelijker kunnen omgaan met dingen die je eerder niet aankon, minder vatbaar voor wat de buitenwereld vindt … Dat alles kun je eigenlijk samenvatten als: nieuwe ruimte voor groei doordat je oudere patronen opruimt….

Van tevoren is niet aan te geven wat je tijdens of na een sessie precies tegen zult komen. De ene keer is dat een diepe ontspanning, verstilling en rust. Of juist bevrijding en het besluit om nu eindelijk eens dat te doen wat je al zo lang wilt doen – en dan merk je dat je het ineens ook gewoon gaat doen. Een andere keer is het emotie of pijn – dat is niet altijd fijn, maar wel constructief. Misschien is het iets dat je eerder niet aankon en nu wel. Mijn ervaring is dat dit vrij snel weer weg kan zijn als je het eenmaal erkent en er niet voor wegloopt. Het kan ook zijn dat je je moe voelt, doordat je een proces hebt afgerond en je lichaam tijd vraagt om zich te herstellen.

Van tevoren is wel aan te geven dat alles wat opkomt uit jezelf komt. De minder fijne dingen die loskomen zitten er toch, en de metamorfosetechniek is wat mij betreft een prachtmanier om er zo makkelijk mogelijk mee om te gaan – vaak zelfs zonder dat je precies hoeft te weten waar het vandaan komt. Belangrijker nog: na het opruimen ontstaat er ruimte voor groei van binnenuit en dat voelt heel goed.

Leven is veranderen.